Lang duurden de coronamaatregelen. Ook de SchilderlusT had elkaar maanden niet gezien. Niet écht gezien. Wel via telefoon, videoverbinding, WhatsApp en allerlei varianten. Maar niet in levende lijve. En nu kon het weer, in de open lucht. Wat was dat heerlijk!
We spraken af in het park bij de Euromast, bij Dudok. Daar moest eerst worden bijgepraat. En dat ging meteen veel dieper dan via een digitale verbinding. Het schermpje is er tussenuit en dan heb je directer contact.
Vanwege de felle zon gingen we het boomrijke deel van het park in. Er stonden niet veel bankjes. Wat er stond was bezet. Totdat we als in een openbaring een paar prachtige grote boomstammen zagen, mooi op de grens tussen bos en park. Een ideale plek. Geen zon, wel licht. Net iets hoger voor een goed uitzicht op onze tekenobjecten.
Natuurlijk: eenden
Ik zat net op mijn boomstam, toen een groepje eenden aan kwam zetten. Die dachten zeker dat we iets te eten bij ons hadden. Helaas voor hen (of misschien juist beter voor hen) ben ik van de stroming dat eenden beter natuurlijk voedsel kunnen eten. Maar toen ze er toch waren, heb ik ze wel meteen op tekening vastgelegd. Helaas voor mij gaan eenden snel weer weg als ze doorhebben dat er niets te snaaien valt. Heel natuurlijk gedrag.
Bomen
Daarom ging ik het park tekenen. Zo’n boom die er al 80 jaar staat loopt niet zo maar weg. Heel praktisch heb ik slechts één potlood gebruikt, want alles kan makkelijk wegrollen en nooit meer terug te vinden zijn tussen die boomstammen. Het blijft lastig om bomen te tekenen, want elk blaadje tekenen is niet te doen, maar een groep blaadjes als geheel heeft toch een structuur die lastig op papier te zetten is.
Bos
De tekenobjecten liepen verder uiteen. Liesbeth probeerde eerst het bos met het romantische bruggetje te tekenen. Maar ze zat te vast, zei ze. Wij adviseerden om het dan eens met de linkerhand te proberen. Dat resulteerde in iets waarin slechts met moeite een bos was te herkennen. Maar de tekening daarna, weer met rechts, was toch wel lekker gelukt.
Tussendoor maakte ze ook schetsen van Gelbrich die lekker de enorme stam van de rode beuk tekende. Ze gebruikte waskrijt in vele kleuren. De stam, die op het eerste gezicht gewoon bruin was, bleek in haar tekening ook roze, groen en paars te hebben. Toen ze ook nog eens de donkere randen ging aanzetten, had ze een mooie, krachtige stam, waar je zowel het leven als de levenslust in kunt zien. Net als bij onszelf, als ik deze oude metafoor mag gebruiken.