Eens per jaar gaat ‘De Lus’ naar Jeanne. Ze ontvangt ons altijd zeer gastvrij. Ook deze keer stond er weer een tafel met een uitgebreide lunch. Inclusief zelf gerookte zalm. We konden de kast zien waar de volgende lading alweer gerookt werd. Daarna hoefden we alleen maar te tekenen. Jeanne zorgde voor de rest.
De tuin van Jeanne zorgde ook dit jaar voor voldoende inspiratie. Vooral de Aeonium. Deze werd door twee dames getekend. De ene met kleurige pastelkrijt een impressie van alle rozetten. De andere bijna mathematisch één rozet. Ondertussen zorgde Jeanne voor de thee.
Niet alleen de bloemen, maar ook de kas was onderwerp van studie. De eerste schets was te hard, te donker. De tweede schets was beter, maar klopte nog niet. Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet. Ik zeg wel eens: “tekenen is kijken”. De derde poging was beter. De kas was strak en licht. De bomen waren echt boom, en door de kas heen zag je ook bomen, maar dan vaag. De grote kunst is op tijd te stoppen. Halverwege was de inkt op uit de tekenpen. Maar Jeanne zorgde meteen voor een goede vervanging.
Wat natuurlijk ook kan: Gewoon lekker zitten in de tuin. Kijken naar de kleuren en dan gewoon figuren op papier zetten. De pastelkrijtjes het werk laten doen. Een soort mandala, maar dan niet in cirkelvorm. En ondertussen sneed Jeanne de vegan notencake van de warme bakker aan.
Dankzij de goede zorgen konden we lekker door tekenen. Met de nadruk op lekker.